Είμαστε στο χωριό Ρουμελί. Νέοι και νέες της περιοχής με πολλές στερήσεις
μπόρεσαν να φοιτήσουν στην Παιδαγωγική Ακαδημία Ηρακλείου, όσοι και όσες δεν έφυγαν στο εξωτερικό, όπως
συνέβαινε συνήθως τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες.
Πολλά παιδιά δεν μπόρεσαν όμως να συνεχίσουν το σχολείο, δεδομένου ότι από
πολύ νωρίς έπρεπε να συμπληρώσουν το εισόδημα της οικογένειάς τους: «ο
φτωχός μεροκαματιάρης που δεν μπορεί να συντηρήσει τα παιδιά του για να
ολοκληρώσουν την 5η και 6η τάξη του δημοτικού, μόλις φτάσουν (τα παιδιά) το 12ο
έτος της ηλικίας τους, αναγκάζεται χωρίς την θέλησή του να βρει οποιοδήποτε
επάγγελμα για να τα απασχολήσει» (Μ. Ρηγίνος, Μορφές παιδικής εργασίας στην
βιομηχανία και την βιοτεχνία (1870-1940), Αθήνα, 1995).
Και στις πόλεις οι συνθήκες ήταν ανάλογες. Τα παιδιά εκεί εργάζονταν είτε σε
μεγάλα εργοστάσια, είτε σε βιοτεχνίες, είτε ως μικροπωλητές, κάτω από εξαιρετικά
δυσμενείς συνθήκες: «…παιδιά 10 και 12 χρόνων, ζαρωμένα, 12 και 14 ώρες κοντά
στη μάνα ή τη γιαγιά, με το πηγούνι σκυμμένο στα γόνατα, με τα δάχτυλα
κατεστραμμένα απ’ το δέσιμο των κόμπων και το κορμί καμπουριασμένο για
πάντα… Ξερό ψωμί για φαγητό… Εργαστήρια εγκατεστημένα σε χώρους που ήταν
πριν αποθήκες και στάβλοι.» (Μ. Σβώλου, Οι εργάτριες ταπητουργίας. Ο αγώνας της
γυναίκας, τ. 41, Μάρτιος, 1927)
ΤΟ ΡΟΥΜΕΛΙ ΣΗΜΕΡΑ
Σήμερα στους ελαιώνες του Ρουμελίου και τις άλλες αγροτικές καλλιέργειες
παρέχεται η δυνατότητα στους επισκέπτες να συμμετέχουν στις γεωργικές
εργασίες, περνώντας ευχάριστα τον ελεύθερο χρόνο τους και απολαμβάνοντας τον
παραδοσιακό τρόπο ζωής.
